Pomódlmy się w Noc Betle­jem­ską,
w Noc Szczęśli­wego Rozwiąza­nia,
by wszys­tko się nam roz­platało,
węzły, kon­flikty, powikła­nia.

Oby się wszys­tkie trudne sprawy
porozkrę­cały jak supełki,
własne ambicje i urazy
zaczęły śmieszyć jak kukiełki.

Oby w nas paskudne jędze
poza­mieni­ały się w owieczki,
a w oczach mądre łzy stanęły
jak na choince bar­wnej świeczki.

Niech anioł podrze każdy dra­mat
aż do rozdzi­ału ostat­niego,
i niech nas­traszy każdy smutek,
tak jak goryla niemą­drego.

Aby się wszys­tko uproś­ciło
– było zwycza­jne — proste sobie —
by szpak pstrokaty, zagry­p­i­ony,
fikał koziołki nam na gro­bie.

Aby wąt­piący się rozpłakał
na cud czeka­jąc w swej kole­jce,
a Matka Boska — cichych, ufnych —
na zawsze wzięła w swoje ręce.